Persepolis.Historia dzieciństwa - Marjane Satrapi

Nie czytuję komiksów i nie czuję się pewnie na tym gruncie. Ale skoro kolega polecił, a on się na komiksach zna, to mu uwierzyłam. Tym bardziej, że przekonywał, że Persepolis. Historia dzieciństwa czyta się jak reportaż, a że reportaże lubię, to postanowiłam spróbować.

Powiedzmy, że Persepolis ma w sobie coś z reportażu, w końcu opowiada prawdziwą historię. Marjane Satrapi opowiada o swoim dzieciństwie w Teheranie w latach 80’ – burzliwych latach, podczas których obalono reżim Szacha, trwała wojna z Irakiem, a w samym Iranie odbyła się rewolucja islamska.

Mam na imię Marytė - Alvydas Šlepikas

Odłamki przeszłości wyłaniają się z mroku. Kadry pamięci układają się w czarno-biały film.

1946 rok.

Zima.

Mroźna, straszna powojenna zima. Zły czas.

Prusy Wschodnie terroryzują Czerwonoarmiści. Mordują, grabią, gwałcą, prześladują wciąż mieszkające na tych terenach niemieckie rodziny. Pozbawiają ich wszystkiego i zmuszają do życia w warunkach urągających człowiekowi. Kobiety i dzieci – bo tych jest najwięcej – mieszkają po szopach, żywią się odpadkami, najczęściej jednak po prostu przymierają głodem. Tak jak rodzina Evy, której losy będziemy śledzić, czytając tę książkę. By przetrwać posuwają się do wszystkiego. Nawet do niebezpiecznych wypraw na Litwę w poszukiwaniu jedzenia. W te wyprawy najczęściej ruszają dzieci. I jeśli mają szczęście wracają z workami pełnymi chleba, ziemniaków, słoniny. Lub nie wracają wcale i tam walczą o przetrwanie, o życie, o talerz jedzenia. I o tym jest ta książka – o Wolfskinder, wilczych dzieciach, niemieckich dzieciach, które po wojnie szukały schronienia na Litwie.

Smuga krwi - Johan Theorin

Smuga krwi to trzecia książka kwartetu olandzkiego (Zmierzch, Nocna zamieć), którą przeczytałam, a jednocześnie czwarta tego autora, bo na koncie mam też jedną spoza serii (Święty psychol). Niestety na tle pozostałych Smuga krwi wypada najsłabiej. Dlaczego?

Jest coś w tej książce, co powoduje, że trudno się w nią wciągnąć. Osobiście podejrzewam, że może być to wina wielości wątków, które upchnął Theorin w tej części. Główną osią powieści wydaje się być postać Pera Mörner i jego problemy. Per ma poważnie chorą córkę, a jakby jeszcze tego było mało kłopoty z ojcem, byłym potentatem branży pornograficznej, któremu właśnie spłonęła posiadłość, a na miejscu znaleziono dwa trupy. To oczywiście wyzwala lawinę kolejnych kłopotów, ale więcej zdradzać nie będę. Ten wątek wydaje się być głównym do czasu, aż pojawi się Vendela, która wraz z mężem sprowadza się na Olandię. Vendela, która wierzy w elfy, wprowadzi do książki nieco elementu magicznego, ale też podniesie ciśnienie, ponieważ jest postacią nieco irytującą. Dorzućmy jeszcze do tego dobrze znanego z poprzednich części Gerlofa oraz historię, którą poznajemy, czytając wraz z nim pamiętniki jego żony i mamy tu całkiem niezły galimatias. O ile wątek Vendeli i wspomnienia żony Gerlofa jeszcze jakoś się zazębiają, to Per ze swoimi problemami wydaje się być tu zbędny, choć to on powinien stanowić trzon tej powieści. W efekcie to, co powinno nas w tej powieści najbardziej elektryzować, czyli Per i jego przygody, rozmywa się i zostaje przytłoczone historiami, które powinny zdecydowanie grać drugoplanową rolę.

W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa - Elisabeth Åsbrink

Otto był uparty i przywykły do narzucania swojej woli. Kiedy napotykał sprzeciw, wpadał w złość, która mu szybko mijała. Zresztą na ogół stawiał na swoim. I tak wyrósł na czułe i samolubne dziecko […] Dziecko rozpieszczone, ale przede wszystkim kochane. Oprócz ogromnej porcji miłości, Otto  Ulllmann otrzymał od swoich rodziców Pepiego i Lisl także dobre wychowanie, wykształcenie i ogładę. Bo przede wszystkim rodzice pragnęli by Otto był szczęśliwy.  

Szczęście rodzinne skończyło się jednak 12 marca 1938 roku. Naziści zajęli Austrię […], nazywając to przyłączeniem. Wielu Austriaków się cieszyło. A wielu austriackich Żydów szybko zrozumiało, że w tym kraju nie ma już dla nich miejsca. Rozpoczęły się represje - Żydów stopniowo i konsekwentnie wykluczano z życia, które dotychczas wiedli. Ratunkiem stała się ucieczka z kraju, lecz i uciekać nie bardzo było gdzie. Pepi i Lisl z wielkim trudem załatwili wyjazd Ottona do Szwecji, która miała się stać jego oazą w tych niepewnych czasach.

Nocna zamieć - Johan Theorin

Johan Theorin to sprawdzona już marka, która gwarantuje dobrą rozrywkę na porządnym poziomie i przynajmniej dwa wieczory oderwania od rzeczywistości. Tak też było i tym razem.

I znów, jak w przypadku Zmierzchu, Theorin zabiera nas na mroczną, niedostępną i surową Olandię. Tym bardziej surową, że cała akcja dzieje się w okresie zimowym. Olandię zatem szybko spowija mrok, chłód, a zagrożenie fåk, czyli tytułową nocną zamiecią, staje się coraz bardziej realne. Jednak to nie warunki atmosferyczne są największym problemem rodziny Katrin i Joakima Westinów, która opuszcza Sztokholm i sprowadza się na Północną Olandię. Nowe miejsce – stary, drewniany dom w gospodarstwie Åludden, dawna siedziba latarników – ma być ich oazą i ucieczką od przeszłości. Gospodarstwo skrywa jednak swoje mroczne tajemnice. Kiedy na rodzinę Westinów spada nieszczęście,  Joakim będzie musiał się uporać z własnymi demonami i duchami tego miejsca.

Inna dusza - Łukasz Orbitowski

[…]Ale chyba są inne duchy, wiesz, takie, co żyją w człowieku obok tych naszych dusz zwyczajnych. I czegoś tam sobie chcą. Niektóre są ciche, inne głośne. Wrzeszczą, hałasują. To jest nie do wytrzymania. Znaczy, tak mi się wydaje, że z takim duchem w środku strasznie ciężko żyć, zwłaszcza, jak on chce czegoś, na co ty nie masz ochoty.

Duch, który mieszkał w Jędrku, kazał mu zabić. Najpierw swojego młodszego kuzyna Darka, trzy lata później sąsiadkę Dagmarę. Dlaczego? Trudno wyjaśnić. Czy czuł coś, kiedy mordował? Przy pierwszym ciosie tak, potem już nie. Pewno po temu dziabałem ich tyle razy[…] A na co dzień Jędrek był zwyczajnym chłopcem, cukiernikiem, uczynny, grzeczny, cichy. W zasadzie niczym się nie wyróżniał. Przyjaźnił się z Darkiem i jego kolegą Krzyśkiem. Razem spędzali czas, razem włóczyli się po Bydgoszczy. Aż w Jędrku odezwał się demon.

Ciemność - Héctor Tobar

Tę książkę czyta się jak dobrą sensację. Z tą tylko różnicą, że ta historia zdarzyła się naprawdę.

Nie ma chyba osoby, która nie słyszałaby o losach 33 chilijskich górników uwięzionych 69 dni pod ziemią, na głębokości 700 metrów w warunkach, o których mówiąc „trudne” i tak wyrazimy się nazbyt delikatnie. Informacja o katastrofie w kopalni San Jose, położonej niedaleko Copapió obiegła cały świat. Media, i nie tylko one, żyły tą historią. Na żywo transmitowano próby dotarcia do górników, rozpacz ich rodzin zgromadzonych na terenie kopalni, aż wreszcie cud, który wydarzył się po 17 dniach – udało się wykonać niewielkich rozmiarów odwiert i nawiązać kontakt z zasypanymi. Od tego momentu rozpoczęło się istne medialne szaleństwo, a górnicy żyli w blasku fleszy nie tylko do momentu akcji ratowniczej i ich wydobycia na powierzchnię, ale jeszcze długo, długo potem. Jaki jest więc sens wracać do historii niemal sprzed sześciu lat, o której już chyba wszystko, co tylko można było, zostało powiedziane?

Aleja tajemnic - John Irving

Rzadko sięgam po powieści. A jeśli już to czynię, wybieram sprawdzone nazwiska. John Irving to dla mnie gwarancja dobrej lektury i rozrywki na wysokim poziomie. Tak było i tym razem: z przyjemnością zanurzyłam się w tworzony przez niego pokręcony świat. Pokręcony, bo w prozie Irvinga zawsze jest miejsce na wszelkiej maści dziwolągi i odbiegające od normy zdarzenia. Pod tym względem Aleja tajemnic nie zaskakuje.

Juan Diego ma pięćdziesiąt cztery lata, jest poczytnym pisarzem i właśnie wybiera się na Filipiny. Podróż staje się dla niego okazją do rozliczenia z przeszłością. W przeplatających się z jawą snach powraca do swego dzieciństwa, do meksykańskiego miasta Oaxaca i do wysypiska śmieci, na którym wychował się wraz ze swoją młodszą siostrą Lupe. To właśnie ona – telepatka z łatwością czytająca w myślach ludzi i dostrzegająca ich przeszłość – odegra znaczącą rolę w jego życiu i poświęci wszystko, by zmienić jego bieg.