Włoskie buty - Henning Mankell

Po tę książkę sięgnęłam z ciekawości. Mankell to dla mnie mistrz dobrego kryminału. Nie jest też żadną tajemnicą to, że jestem ogromną fanką serii o Kurcie Wallanderze. Pomyślałam, że warto sprawdzić, co Henning Mankell ma do zaoferowania jako autor powieści. Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Choć oczywiście swoje książka na półce odleżała.

Z dala od ludzi, na niewielkiej wyspie mieszka Frederick Welin. Popełniony w przeszłości błąd sprawił, że postanowił odciąć się od świata. Unika ludzi, a za jedynych towarzyszy ma starego psa i jeszcze starszego kota. Codzienną rutynę burzy pojawienie się ducha z przeszłości. To Harriet – dawna miłość, którą porzucił wiele lat temu. Stara, schorowana kobieta prosi, by spełnił złożoną jej w przeszłości obietnicę. Zgadzając się, Frederik nawet nie przypuszcza, jak bardzo ta decyzja zmieni jego dotychczasowe życie.

To opowieść o miłości, stracie i samotności czytamy na okładce Włoskich butów. Rozwinęłabym tę myśl. To opowieść o miłości, której nie docenia się za młodu, a na którą na starość zostaje zbyt mało czasu; o stracie nie tylko przyjaciół, bliskiej osoby i towarzyszy życia, ale też nadziei na lepsze jutro; o samotności, która nie przynosi ukojenia, a staje się ciężarem nie do zniesienia. Ale tak naprawdę to po prostu opowieść o życiu, które zawsze może zaskoczyć i przynieść to, czego najmniej się spodziewamy. I o błędach, które nie zawsze da się naprawić.

Włoskie buty to niespiesznie tocząca się historia. Pełna smutku i refleksji nad uciekającym życiem. Całkiem dobrze napisana, choć moim zdaniem miejscami naiwna. Mankell to dobry pisarz, którego umiejętności nie ograniczają się tylko do napisania kryminałów. Jednak nie kupił mnie tą powieścią. Zdecydowanie wolę go w wersji kryminalnej.