W bagnie - Arnaldur Indridason

Kryminał, Islandia, wcześniejsze doświadczenia z Yrsą Sigurdardottir - taki ciąg myślowy spowodował, że baz wahania wyszłam z księgarni z trzema książkami Arlandura Indridasona, przekonana, że dobrze zainwestowałam pieniądze. Mój niepokój wzbudziła dopiero notka o autorze, z której dowiedziałam się, że oto obcować będę z islandzkim Henningiem Mankellem. Ale to doczytałam dopiero, jak zasiadłam do lektury, więc, że tak powiem, była już „musztarda po obiedzie”. Książki kupione, kasa wydana, trzeba czytać.

Nie lubię, jak się promuje pisarza, wskazując na podobieństwa do drugiego lub co gorsza sugerując, że ten właśnie autor, po którego książkę sięgasz, jest sto razy lepszy od tego, którego bardzo dobrze znasz, cenisz i lubisz. Raz się na to nabrałam, średnio na tym wyszłam i nie chciałam, żeby historia się powtórzyła. Dlatego do drugiego rzekomego Henninga Mankella oraz jego bohatera Erlendura Sveinssona, który niewątpliwie miał być drugim Kurtem Wallanderem, podeszłam z dużą dozą nieufności. Mówiąc szczerze - ja na dzień dobry nastawiłam się na nie!

A potem połknęłam książkę w 2 dni i w połowie przestałam myśleć, że oto zdradzam oryginał z kopią. 

Siłą rzeczy tych porównań nie da się po takim wstępie uniknąć. Zarówno Kurt Wallander, jak i Erlendur Sveinsson są policjantami w średnim wieku, z wieloletnim doświadczeniem. Obaj prowadzą raczej niezdrowy tryb życia, zawalają prywatne życie na rzecz pracy, są po rozwodzie, mają problemy z dziećmi, zdarzają im się niekontrolowane wybuchy gniewu, obaj są uparci, niezależni i robią, co chcą. I obaj konsekwentnie dążą do rozwiązania zagadki. Ok., nie da się ukryć, że są podobni, ale co miał zrobić Arlandur Indridason? Stworzyć policjanta, który jest schludny, elegancki, pięknie się wysławia, trzy razy w tygodniu chodzi na siłownię, zdrowo się odżywia, a przy tym mimo nawału obowiązków w pracy jest świetnym ojcem, rewelacyjnym mężem i może jeszcze kochankiem? Ja bym takiego bohatera nie kupiła. A Wy? 

Dlatego odsunęłabym te porównania na bok i zajęła się po prostu książką samą w sobie. W bagnie to czysty kryminał i nie ma co liczyć, że tak jak u Yrsy, pojawią się tu siły nadprzyrodzone. Nie, nie, nie. Tu ten zły przybiera konkretną postać. Książka zaczyna się konkretnym akcentem, od razu mamy ofiarę. Zamordowany zostaje około 70 letni mężczyzna, żyjący samotnie w suterenie na jednym z osiedli w Reykjaviku. Mogłoby się wydawać, że to typowa zbrodnia, gdyby nie to, że na ciele ofiary Erlendur znajduje kartkę z niejasną do końca treścią. O co chodzi? Kto miał powód, by zabić Holberga? To krok po kroku próbuje wyjaśnić Erlendur z ekipą. Nie chciałabym zdradzać od razu wszystkiego i przez przypadek chlapnąć językiem, więc dodam jeszcze tylko, że w trakcie prowadzonego śledztwa okazuje się, że Holberg sam miał sporo za uszami. Aniołek to na pewno nie jego drugie imię. Reszta historii w książce. 

Czyta się to bardzo szybko, max 2 wieczory. Dużo dialogów, wartka akcja. Nie sądzę, żeby ktoś już w połowie znał rozwiązanie zagadki. Do tego deszczowy, mroczny, depresyjny klimat Islandii i galeria ciekawych postaci. Wychodzi na to, że w sumie to dobry kryminał.  Ale, żeby nie było za słodko, trochę pomarudzę. ;) Przy wątku głównym pojawia się wątek poboczny: panna młoda, która ucieka z własnego wesela, a Erlendur poszukuje jej na prośbę swojej eks żony. Nie wiem, po co się ten wątek pojawił, nic nie wniósł do głównej akcji, chyba że ja coś przeoczyłam. Poza tym irytuje mnie córka Erlendura. Podejrzewam, że jej postać będzie się pojawiać w kolejnych częściach, więc muszę się uzbroić w cierpliwość. Co do głównego bohatera, nie wiem, czy na dłuższą metę go polubię. Na razie ciężko stwierdzić, bo to dopiero pierwsze spotkanie, zobaczymy co będzie dalej. Z Kurtem Wallanderem to była miłość od pierwszego wejrzenia, tu raczej obstawiam trudniejszy związek ;) Przygodę z Erlendurem będę na razie kontynuować, a i Was zapraszam do lektury. 

A, i wrócę jeszcze do kwestii złego, o którym napomknęłam gdzieś tam wcześniej. Sami będziecie musieli ocenić, kto de facto jest zły i czy przypadkiem świat nie powinien podziękować za to, że o jedno istnienie mniej chodzi po ziemi. Enjoy!