Zapisane w kościach - Simon Beckett

Historia ludzkiego życia zapisana jest w kościach – noszą one ślady wszystkich doznanych ran i urazów, zaniedbań, do których doprowadziliśmy. David Hunter, antropolog sądowy, na podstawie tylko kości potrafi ustalić czyjąś przyczynę śmierci – nawet jeśli do czynienia ma z niemal doszczętnie spopielonym szkieletem.

Niezidentyfikowane zwłoki porzucone w starej chacie, odcięta od świata wyspa, z której wydostanie się utrudnia szalejący sztorm, seria podejrzanych pożarów, kolejne ofiary i zamknięta społeczność, której skrywane sekrety stopniowo wychodzą na jaw. Zapisane w kościach, to udana kontynuacja Chemii śmierci, którą Simon Beckett zdecydowanie przekonał mnie do siebie i utwierdził w przekonaniu, że czasem warto wyjść spoza skandynawskiego kręgu. Autor serii o Davidzie Hunterze równie dobrze radzi sobie z tworzeniem mrocznego i niepokojącego klimatu, jak jego skandynawscy koledzy. I tym właśnie kupuje mnie najbardziej. Tym razem rzuca wykreowanego przez siebie bohatera na bliżej nieznaną, tajemniczą wyspę, której izolację pogłębiają niesprzyjające warunki pogodowe.  Szybko zapadający mrok, siąpiący deszcz, chłód, nieprzystępna okolica i dzika przyroda - już to buduje wystarczająco niepokojącą atmosferę. Jeśli dodamy do tego mieszkańców wyspy, którzy nie budzą specjalnej sympatii i z jawną niechęcią odnoszą się do obcych, robi się naprawdę mało sympatycznie. Wrażenie to znów potęguje świadomość, że niektórzy z owych mieszkańców ukrywają znacznie więcej, niż można byłoby przypuszczać.

Jeśli porównać do siebie pierwszą i drugą część, to wydaje się, że Chemia śmierci jest nieco bardziej dynamiczna, zarówno pod względem rozwoju akcji, jak i rosnącego napięcia. W drugiej części, czyli w Zapisane w kościach, też niby dużo się dzieje, a jednak ekscytuje ona nieco mniej… aż dochodzimy do finału, w którym autor daje niezły popis. Trzeba przyznać, że Simon Beckett ma talent do zakończeń; kiedy już wydaje się, że wszystko jest jasne, że zagadka została rozwiązana i nic więcej już nie może się wydarzyć, autor robi twist i zbija czytelnika z tropu, żeby znów kolejnym twistem pozostawić go z otwartą ze zdumienia szczęką i poczuciem totalnego zaskoczenia. Tak, to właśnie zakończenie robi w tej części największą robotę. I nawet powtórzone z pierwszej części schematy i sprawdzone chwyty nie psują tego wrażenia. 

Podoba mi się też to, jak budowana jest postać Davida Huntera, którego poznajemy zarówno od strony zawodowej, ale także od strony prywatnej. Simon Beckett nie tworzy bohatera bez skazy, a zwykłego człowieka, który, abstrahując od jego nietypowej pracy, miewa tak samo przyziemne problemy, jak każdy inny śmiertelnik.

Wydaje mi się także, że Zapisane w kościach są bardziej strawne dla wrażliwego czytelnika, mniej tu naturalistycznych i budzących obrzydzenie opisów, co siłą rzeczy wynika z fabuły - w tej części przedmiotem badań doktora Huntera jest szkielet, a nie procesy rozkładu. Podoba mi się też to, że przy okazji lektury tej serii można się dowiedzieć wielu ciekawy rzeczy z zakresu antropologii sądowej - nawet jeśli nie jest to wiedza, która przyda się na co dzień 😊  

Podsumowując – dobry start i wciąż dobra kontynuacja. Od książki nie można się oderwać, bo z każdą stroną rośnie apetyt na więcej. Póki co Simon Beckett trzyma poziom, ale zobaczymy, co będzie dalej.