Krucyfiks - Chris Carter

Kupiona przez przypadek. Wyciągnięta z kosza z promocjami. Zupełnie nic nie mówiące nazwisko, atrakcyjna cena i wiele obiecujący opis na czwartej stronie okładki. Wzięłam w ciemno, choć w kryminałach wyznaję tylko te skandynawskie. A potem połknęłam w dwa dni i zdecydowanie mam ochotę na więcej. Ogólnie rzecz biorąc, całkiem miła niespodzianka.

Nie będę się za bardzo rozpisywać o fabule, bo przy okazji kryminałów/thrillerów można się za bardzo rozpędzić, zdradzić za wiele i zepsuć innym zabawę. A więc w telegraficznym skrócie: policyjny duet Robert Hunter i Carlos Garcia ścigają seryjnego mordercę, który zanim zabije swoje ofiary, przez wiele godzin poddaje je niewyobrażalnym torturom. Czemu to robi, jak wybiera swoje ofiary i gdzie leży klucz do rozwikłania zagadki? To wszystko w książce, a jak komuś mało szczegółów, to w opisie na stronie wydawcy znajdzie ich zdecydowanie więcej. Ja poprzestanę na tym.

Przyprawiający o dreszcze, mroczny i niepokojący thriller […] – donosi okładka i powiem Wam, że nie kłamie. A im bardziej mrocznie i niepokojąco, tym bardziej jestem zadowolona, bo akurat takie klimaty najbardziej sobie cenię w tego rodzaju literaturze. Powiem więcej – jest to raczej książka dla ludzi o stalowych nerwach, którzy udźwigną mocne sceny i brutalne opisy, bo tych autor nie szczędzi i są one bardzo sugestywne. Ich moc potęguje świadomość, że Chris Carter wie, o czym pisze, a inspirację może czerpać z rzeczywistości – w końcu z wykształcenia jest kryminologiem, a przez ładnych parę lat pracował jako psycholog kryminalny, który miał kontakt na co dzień z różnymi zbrodniarzami, w tym także z  seryjnymi mordercami. Jeśli rzeczywiście natchnieniem są prawdziwe wydarzenia, to tym bardziej strach się bać. 

Mocną stroną książki są dobrze wykreowane postaci. Pedantyczny, nieuchwytny, okrutny i skutecznie realizujący swój cel morderca. Hunter – nad wyraz inteligentny, spostrzegawczy, doświadczony detektyw, który unika w życiu prywatnym głębszych relacji, a ukojenia szuka w alkoholu i przypadkowym seksie. Carlos – pojętny uczeń swojego starszego kolegi, ułożony, lotny, z uporządkowanym, acz cierpiącym ze względu na charakter wykonywanej pracy, życiem rodzinnym. Osobno stanowią przeciwieństwa, w duecie – dobrze się uzupełniają. Razem tworzą tandem, który z miejsca zyskuje sympatię czytelnika, zwłaszcza, że z żadnego z nich autor nie robi na siłę superbohatera.

Krótkie rozdziały i dynamiczna akcja powodują, że książkę czyta się błyskawicznie. Carter umiejętnie stopniuje napięcie, przykuwając uwagę czytelnika do samego końca. Zaczyna mocnym akcentem i równie mocnym kończy. Dużo nerwów, dużo emocji, brak czasu na oddech. Naprawdę trudno się było od tej książki oderwać. Przemyślana konstrukcja, która układa się w sensowną całość. Nie wpadamy od razu na trop i rozwiązanie zagadki, ale też nie gubimy się w faktach. Wszystko w sam raz na swoim miejscu.

Wątpliwości mogą ewentualnie budzić wątki poboczne i drugoplanowi bohaterowie. Ich zdaniem było tylko zmylić trop, ale pewnym momencie miałam wrażenie, że trochę jest tego za dużo i że za bardzo odciągają uwagę czytelnika od głównego wątku. Ale to w sumie drobiazg, który nie zmienia mojej oceny co do całości.

Ja wiem, że kryminały czy thrillery, jak zwał, tak zwał, to może niezbyt ambitna lektura, ale dobrze się czasem oderwać od rzeczywistości i oddać się czystej rozrywce. A Krucyfiks jest w swojej kategorii dobrą rozrywką i mam nadzieję, że takie będą również kolejne części, po które na pewno sięgnę.